به جهت علاقه‌ام به کوهپیمایی بارها ارتفاعات قله گَرگَش – بام کاشان- و محل رصدخانه ملی ایران را از یال های مختلف، قبل و بعد احداث را رفته و پیموده‌ام.
همین چند روز قبل، این بار از یال جنوب غربی یعنی چشمه‌سار جوره- ابتدای دره قزاان- به سمت گرگش صعود کردیم.
همه آگاهان به مبانی محیط زیست و منابع آب، از تاثیر این قله بر مناطق کامو و چوگان و برزک و قزاان و قمصر و جوشقان قالی و مزارع اطراف آن واقفند. متاسفانه دره زیبا و سرسبز منتهی به قله با انبوه زباله های رهاشده در جوی‌ها و چشمه‌ها صحنه‌هایی تلخ و تامل‌برانگیز آفریده است.
کمی که دقیق شوید انواع زباله ساختمانی و ماشین الات و فوم وپلاستیک و پلیت .. قابل مشاهده اند،فومها در اثر تابش آفتاب در حال تجزیه در آبگاهها و مرتع هستند.
اگر از احداث جاده که با جابجایی میلیون‌ها تن سنگ و خاک، کل قله را در معرض تخریب و فرسایش به‌دلیل منافع و سود کار قرار داده است با اغماض! بگذریم، از رها‌کردن زباله ساختمانی در اطراف جاده با انواع و اقسام زباله های آقایان قله‌نشین چگونه باید گذشت؟!
در پایین دست این آقایان، گله‌های قوچ و میش وحشی ناچارند از بین آن همه زباله ی رهاشده در چشمه ها و حاشیه آنها آب بخورند و علوفه را از زباله تفکیک کنند.
اما موضوع بعدی در نوک قله است، جایی که اخیرا تلاش می‌کنند با احداث دیواری بلند کوهنوردان و طبیعت‌گردان قادر به صعود نباشند و اکثر مسیر صعود را هم با بلدوزرها بریده‌اند و دیواره شده است!
براستی چرا نباید مسیر صعود کوهنوردان باز بماند؟!
چرا باید کل قله در حالی که تاسیساتی ندارد دیوارکشی شود؟!
جای تاسف است وقتی که این حجم هزینه می‌شود تا فعالیتی به ثمر برسد، چرا حاضر نیستیم درصدی از آن را به رفع اثر سوءمحیط زیستی آن اختصاص دهیم؟!
چرا نباید برای گرگش و سیستم رصدخانه، دستورالعملی برای مقابله با این حجم تخریب محیط زیست، صادر و لازم الاجرا باشد؟!
آیا اصولا کارشناسان اداره محیط زیست یک‌بار از این نقطه بازدید کارشناسی کرده اند؟!
ظاهرا محیط زیست و نظارت تشکیلات آن بر این قله، محلی از اعراب ندارد.
